Нясі хутчэй у поўным шчасьці
Твой солад сонечны, твой мёд.
Мне давялося нізка ўпасьці
I прадчуваць высокі ўзьлёт.
I зразумець, што скрозь цудоўна,
Што разам з бацькаўшчынай ты
Ўвайшла ў жыцьцё маё раптоўна,
Як вобраз велічны, сьвяты.
Ты увайшла і села поруч
З маімі шчасьцем і бядой.
I асядае ў горле горыч...
Ёсьць песьня ў сіле маладой!..
Тваё зубастае каханьне
Бярэ за сэрца і грызе.
Пакута страшная паўстане,
Яна ў пачуцьцях на чарзе.
Мой стогн агортаецца словам,
I людзі кажуць: верш, як звон,
I толькі сябрам некаторым
Здаецца - хворы я на скон.
Яны мне радзяць браць мікстуры,
Рэцэпты добрых дактароў.
А я інакшае натуры:
Табой паранены - здароў.
I ня схілюся, не скаруся,
I не скажу: цябе няма.
Цьвіцеш ты краскай Беларусі,
Мяне хвалюеш не здарма.
Бо, апрача тваёй, нідзе я
Любові прагнай не знайду...
А ёсьць яшчэ адна надзея -
Не замяце гадоў завея
Маю гарачую хаду.
|
|
